De Verklarende Analyse
Er was me gevraagd om een reflectie
op de verklarende analyse te delen
Wat mij een uitdaging leek
omdat ik dacht dat er niet één versie van was, maar velen
Ik had natuurlijk ook rondgevraag
maar nauwelijks jongeren gevonden,
die met "de verklarende analyse" ervaring hadden
en me er iets over vertellen konden
Het leeft juist onder hulpverleners
"we moeten nog één model kiezen" hoor ik met regelmaat.
Dat maakte oa dat ik dacht
dat het om die uitgewerkte tools gaat.
Dus toen heb ik zelf de verschillende tools doorgenomen,
het was even zoeken, maar ik kon
maar tot één conclusie komen
Wat een bruikbare instrumenten
Ieders perspectief wordt opgeschreven
er wordt naar klachten en wensen gekeken
en ze zijn mooi vormgegeven
Ik heb misschien een paar inhoudelijke opmerkingen.
Maar dat is voor nu niet heel relevant.
Want toen ik begreep wat de makers van de tools eigenlijk voor ogen hadden,
bleek er iets vreemds aan de hand.
Eerlijk, ik wil echt niet komen
met te veel mitsen en maren
ik kreeg alleen heel sterk de neiging om
het fenomeen "verklarende analyse" te verklaren
Want ja de modellen zijn handig
een bruikbare tool,
al blijkt dat dus
niet het uiteindelijke doel
Praatplaten, tutorials, geaccrediteerde trainingen, KBL bijeenkomsten
Duidelijk dat er veel aandacht aan gegeven wordt
Maar praten we dan ook over waar het daadwerkelijk om gaat?
of doen we "de verklarende analyse" eigenlijk tekort.
Want het is fijn dat door een tool iedereen ongeveer dezelfde onderwerpen beschrijft
Maar er is iets wat naar mijn mening
te weinig aandacht krijgt
Iets wat toch echt nog zwaarder dan tools gebruiken telt
namelijk de manier waarop je je als hulpverlener opstelt.
We weten allemaal dat het succes van een samenwerking
voor een groot deel wordt bepaald
Door de onderlinge relatie
Dus vrij vertaald:
Goed willen samenwerken begint bij
een relatie met een jongere, ouders en het gezin opbouwen
de tijd nemen, je open stellen en zo werken aan vertrouwen
Zodat ieder zich durft te uiten
Het gaat om gelijkwaardig zijn
Zien we de ander als volwaardig
of houden we iemand onbedoeld klein
En dat zit hem dus ook in de woorden die we gebruiken,
Het zit in lichaamshouding en taal.
in woordkeuze, want hoe onbedoeld ook,
Die vertelt soms een eigen verhaal.
Volgens mij helpt het om je steeds af te vragen
'wat als dit tegen mij zou worden gezegd'
Voel ik me dan gehoord en gelijkwaardig?
Voelt het fijn of toch niet echt?
En ik wil niets opleggen,
Of spreken in termen van fout of goed
Maar woorden, worden soms echt anders gehoord
Wanneer jij degene bent die de hulp vragen moet
Dus ik hoop dat we allemaal wat meer
aandacht kunnen steken
in onze houding
In plaats van in die tools die steeds met elkaar worden vergeleken.
Want uiteindelijk heeft inzet van hulp meer effect
is door onderzoek bekent
wanneer er een goede relatie is
tussen hulpverlener en cliënt.
En als ik dan toch poog de verklarende analyse te verklaren:
ik denk dat hulpverleners ontzettend hun best doen
en soms iets soortgelijks als jongeren ouders en gezinnen ervaren.
Soms wat herhaling en bevestiging nodig hebben van dat wat ze al aan het doen zijn
Wat houvast, een tool krijgen is voor ieder fijn.
Je houding onder de loep nemen
Naar jezelf kijken, naar hoe je doet en hoe je bent.
Dat doen we iets minder bij onszelf, verwachten we wel vaak van de cliënt.
Dus laten we die spiegel ook eens zelf oppakken
en er eens goed, echt goed,
in kijken en hem ook elkaar voorhouden
en dan zorgen dat je er iets mee doet.
En blijven onthouden
waar alles mee valt of staat
Houding, gelijkwaardigheid en echte samenwerking:
dat is waar het echt om gaat.
Sanne Dierick
projectleider ExpEx Midden-Holland bij stichting KernKracht